بروید به درگاه خداى خودتان ناله کنید. فکر کنید تا گناهان به یادتان بیاید. به کسى نگویید؛ اقرار به گناه پیش دیگران گناه است، ولى در دل خودتان گناهانتان را در نظر بگیرید. (خودتان که مىدانید. خودتان قاضى و مؤاخذ وجود خودتان باشید.)
بعد این گناهان را ببرید پیش ذات پروردگار، تقصیرهاى خودتان را بگویید، ناله کنید، تضرّع کنید، طلب مغفرت کنید، طلب شستشو کنید.
خدا شما را مىآمرزد، روح شما را پاک و پاکیزه مىکند، به دل شما صفا عنایت مىکند، لطف خودش را شامل حال شما مىکند و از آن پس یک لذتى، یک حالتى در شما ایجاد مىشود که شیرینى عبادت را در ذائقه خودتان احساس مىکنید، گناهان و لذات گناهان در نظر شما کوچک مىشود، دیگر رغبت نمىکنید که بروید فلان فیلم شهوانى را ببینید، رغبت نمىکنید که به ناموس مردم نگاه کنید، رغبت نمىکنید که غیبت کنید، دروغ بگویید یا به مردم تهمت بزنید؛ مىبینید اصلًا همه رغبتتان به کارهاى پاک و خوب است.(کتاب «آزادی معنوی» شهید مطهری)
عکس: برگرفته از سایت emdadaks.ir
